Miasto Połock

  • Wydrukuj
  • Email
  • Miasto Połock. Połock (biał. Полацк (Połack), hist. Полацак, ros. Полоцк) - miasto na Białorusi, u ujścia Połoty do Dźwiny, ok. 80 000 mieszkańców. Centrum rejonu połockiego. Przemysł elektromaszynowy (w tym zbrojeniowy), chemiczny, odzieżowy, skórzano-obuwniczy, mineralny, drzewny, spożywczy, węzeł komunikacyjny, port lotniczy, muzea. Historia Od X w. do początków XV w. stolica Księstwa Połockiego. W latach 1500-1793 stolica województwa połockiego Wielkiego Księstwa Litewskiego.Na początku XIV w. księstwo połockie opanowali Litwini. Stało się ono uposażeniem młodszych synów wielkich książąt. Odrębność księstwa zlikwidował wielki książę Witold i oddał je w zarząd mianowanym przez siebie starostom. Miastu w 1498 r. nadano prawo magdeburskie, co znacznie przyspieszyło jego rozwój. Reforma administracyjna z początków XVI w. przeprowadzona przez Aleksandra Jagiellończyka uczyniła z byłego księstwa województwo. W czasie wojny litewsko-rosyjskiej 1558-1570 wojska moskiewskie cara Iwana IV Groźnego zdobyły miasto 15 lutego 1563, topiąc w Dźwinie wszystkich połockich Żydów. Stefan Batory założył w mieście słynne kolegium jezuitów, w którym pierwszym rektorem był ksiądz Piotr Skarga. Później (w latach 1635-1638) rektorem był ksiądz Wojciech Slaski, a dwukrotnie (w latach 1663-1670 i 1675-1677) rektorem był Mikołaj Slaski.W 1705 r. miała tu miejsce masakra bazylianów dokonana przez cara Piotra I który zamierzał zniszczyć unię brzeską. Połock znajdował się na terenie I Rzeczypospolitej do 1772 r. Od 1793 w imperium rosyjskim. Od 1991 miasto w niepodległej Białorusi. W XII w. w Połocku żyła i pracowała św. Eufrozyna Połocka.
Połock (biał. Полацк (Połack), hist. Полацак, ros. Полоцк) - miasto na Białorusi, u ujścia Połoty do Dźwiny, ok. 80 000 mieszkańców. Centrum rejonu połockiego. Przemysł elektromaszynowy (w tym zbrojeniowy), chemiczny, odzieżowy, skórzano-obuwniczy, mineralny, drzewny, spożywczy, węzeł komunikacyjny, port lotniczy, muzea.

Historia

Od X w. do początków XV w. stolica Księstwa Połockiego. W latach 1500-1793 stolica województwa połockiego Wielkiego Księstwa Litewskiego.

Na początku XIV w. księstwo połockie opanowali Litwini. Stało się ono uposażeniem młodszych synów wielkich książąt. Odrębność księstwa zlikwidował wielki książę Witold i oddał je w zarząd mianowanym przez siebie starostom. Miastu w 1498 r. nadano prawo magdeburskie, co znacznie przyspieszyło jego rozwój. Reforma administracyjna z początków XVI w. przeprowadzona przez Aleksandra Jagiellończyka uczyniła z byłego księstwa województwo. W czasie wojny litewsko-rosyjskiej 1558-1570 wojska moskiewskie cara Iwana IV Groźnego zdobyły miasto 15 lutego 1563, topiąc w Dźwinie wszystkich połockich Żydów. Stefan Batory założył w mieście słynne kolegium jezuitów, w którym pierwszym rektorem był ksiądz Piotr Skarga. Później (w latach 1635-1638) rektorem był ksiądz Wojciech Slaski, a dwukrotnie (w latach 1663-1670 i 1675-1677) rektorem był Mikołaj Slaski.

W 1705 r. miała tu miejsce masakra bazylianów dokonana przez cara Piotra I który zamierzał zniszczyć unię brzeską. Połock znajdował się na terenie I Rzeczypospolitej do 1772 r. Od 1793 w imperium rosyjskim. Od 1991 miasto w niepodległej Białorusi. W XII w. w Połocku żyła i pracowała św. Eufrozyna Połocka.